Nadczynność tarczycy świadczy o zaburzeniach hormonalnych powodowanych przez zbyt dużą produkcję hormonów w stosunku do zapotrzebowania organizmu. Niełatwo ją zdiagnozować. To podstępna choroba, która prowadzi do zaburzeń na różnych płaszczyznach, a jej objawy często bywają niejednoznaczne. Istnieje jednak grupa symptomów, które mogą wskazywać na taki problem. Z tego powodu warto je wziąć pod lupę i przede wszystkim nie wolno ich lekceważyć.

Najpopularniejsze objawy nadczynności tarczycy

Wśród głównych objawów, które mogą wskazywać na nadczynność tarczycy, wymienia się:

• wzmożoną potliwość,
• chroniczne uczucie zmęczenia i osłabienie mięśni,
• drżenie rąk,
• kołatanie serca i duszności,
• utratę wagi, często pomimo wzmożonego apetytu,
• zaburzenia cyklu miesiączkowego i niepłodność,
• wypadanie włosów,
• rozdrażnienie i ciągły niepokój.

Nadczynność tarczycy często sugerują też widoczne problemy z oczami. Zaliczyć do nich można wytrzeszcz oczu, problemy z podwójnym widzeniem oraz obrzęki i zaczerwienienia powiek lub spojówek.

Jak diagnozuje się nadczynność tarczycy?

Nadczynność tarczycy rozpoznaje się na podstawie hormonalnych badań laboratoryjnych. Wstępnie zaburzenia da się zdiagnozować po wyraźnie obniżonym poziomie stężenia TSH we krwi. Wynik nieosiągający normy jest podstawą do skierowania Pacjenta na badania rozszerzone. Pełną diagnozę daje wówczas pomiar stężenia wolnych hormonów tarczycy (FT4 lub FT3). Ich podniesiony wynik jest podstawą do rozpoznania nadczynności. Poza tym w diagnostyce nadczynności tarczycy wykorzystuje się też badania obrazowe USG. W celu dobrania skutecznej metody leczenia lekarz może zlecić również biopsję lub scyntygrafię tarczycy.

Takie metody diagnozowania nadczynności tarczycy wraz z indywidualnym doborem terapii leczniczych zapewnia nasza poradnia endokrynologiczna w Kaliszu. W Centrum Medycznym prowadzi ją endokrynolog Anna Czajczyńska.

Żylaki to podskórne zgrubienia i przebarwienia żył, które są widocznymi objawami problemów z układem krążenia. Ich pojawienie się na nogach, jest wyraźnym sygnałem świadczącym o niewydolności żylnej. I choć w początkowym stadium choroby żylaki zazwyczaj nie powodują dolegliwości bólowych, wraz ze stopniem jej zaawansowania, coraz dokuczliwiej dają się we znaki. Mogą wywoływać tępy lub piekący ból, uczucie ciężkości, a także prowadzić do obrzęków kończyn. Codzienny dyskomfort to jednak nie wszystko. Nieleczone żylaki w niektórych przypadkach mogą stanowić poważne zagrożenie dla życia.

Co przyczynia się do powstawania żylaków?

Do najbardziej powszechnych przyczyn żylaków kończyn dolnych zalicza się uwarunkowania genetyczne. Duży odsetek chorych dziedziczy tendencję do ich wystąpienia np. po rodzicach. W większości są to kobiety, niemniej na tę przypadłość zapadają również mężczyźni. Poza tym istnieje grupa czynników, które zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia niewydolności żylnej bez względu na obciążenia genetyczne. Do takich zalicza się m.in.:

• siedzący tryb życia,
• nadwagę lub otyłość,
• palenie papierosów,
• niezdrową, bogatą w tłuszcze dietę.

Do powstawania żylaków mogą przyczynić się także przebyte choroby, w tym szczególnie zakrzepica żylna. Ryzyko wystąpienia tej przypadłości rośnie też wraz z wiekiem lub przy zażywaniu doustnej antykoncepcji hormonalnej.

Jakie są metody leczenia żylaków?

Żylaki to nawracająca choroba, którą trudno całkowicie wyleczyć. Dzięki współczesnej medycynie można jednak spowolnić jej rozwój oraz uwolnić się od dokuczliwych objawów. W tym celu stosuje się m.in. terapie farmakologiczne, bazujące na przyjmowaniu preparatów uszczelniających naczynia. Popularnością cieszą się też metody uciskowe. Polegają one na noszeniu specjalnych pończoch lub podkolanówek uciskowych, które stanowią niejako podpory dla żył powierzchniowych.

W przypadku, gdy wymienione metody nie przynoszą efektów, lekarz może zlecić zabieg chirurgiczny. Wśród takich wymienić można np.:

• skleroterapię – ostrzykiwanie żył specjalnym preparatem zamykającym światła naczyń,
• terapię laserową – zamykanie żylaków za pomocą światła laserowego,
• kriostripping – miejscowe zamrażanie tkanek, które prowadzi do martwicy niewydolnych żył,
• stripping – całościowe lub częściowe usunięcie niewydolnych żył,
• krosektomię – podwiązanie żyły odpiszczelowej.

Jesteś w grupie ryzyka? Nie bagatelizuj diagnostycznych badań żył. Umów się na USG Dopplera w naszym Centrum Medycznym w Kaliszu!

Według najnowszych badań szacuje się, że ponad 1,3 mld osób na świecie cierpi na nadciśnienie tętnicze. Narodowy Fundusz Zdrowia na podstawie raportu z 2022 roku podaje, że w Polsce z tą chorobą zmaga się blisko 10 mln dorosłych osób. Statystyki jednoznacznie wskazują więc, że nadciśnienie tętnicze to choroba cywilizacyjna, która nie tylko występuje powszechnie na całym świecie, ale także, w przypadku której da się zauważyć tendencję wzrostową – z roku na rok rośnie liczba chorych, którzy na nią zapadają. Co jest tego powodem? W dzisiejszym wpisie wyjaśniamy przyczyny nadciśnienia oraz przedstawiamy podstawowe zasady profilaktyki.

Jakie są przyczyny nadciśnienia tętniczego?

Nie da się jednoznacznie wskazać na przyczyny nadciśnienia tętniczego, ale można zdefiniować czynniki, które zwiększają ryzyko zachorowalności na tę chorobę. Do takich należą:

• nieprawidłowa dieta prowadząca do otyłości,
• brak aktywności fizycznej,
• przewlekły stres,
• nadużywanie alkoholu,
• palenie papierosów,
• podeszły wiek,
• uwarunkowania genetyczne.

Czy nadciśnieniu można zapobiec?

Podwyższony poziom ciśnienia we krwi może być niebezpieczny. Nieleczone nadciśnienie zwiększa ryzyko zawałów oraz udarów mózgu. Prowadzi też do zaburzeń pracy serca, choroby niedokrwiennej czy też niewydolności nerek. Poza tym znacząco obniża komfort codziennego życia. Takie objawy jak duszności, nerwowość, zawroty głowy, łomotanie serca, krwawienia z nosa lub uciążliwa bezsenność to tylko niektóre z dolegliwości, z jakimi na co dzień zmagają się osoby cierpiące na nadciśnienie. Czy da się im zapobiec? Okazuje się, że ryzyko zachorowania na tę chorobę cywilizacyjną można zmniejszyć, przeciwdziałając czynnikom, które prowadzą do jej rozwoju.

Profilaktyka nadciśnienia tętniczego opiera się na:

• dobrze zbilansowanej diecie, bazującej na ograniczeniu spożywania soli,
• utrzymywaniu prawidłowej masy ciała,
• aktywności fizycznej,
• ograniczaniu lub całkowitej rezygnacji z używek, w szczególności z palenia papierosów,
• unikaniu stresu.

Jednym z najpopularniejszych badań diagnostycznych jest USG. Niestety, nie w każdym przypadku okazuje się skuteczne na tyle, by lekarz mógł dostrzec np. zachodzące w przewodzie pokarmowym zmiany nowotworowe. O wiele większą możliwość ich diagnozowania zapewnia endoskopia. O tym, na czym polega i jakie ma znaczenie w diagnostyce nowotworowej, piszemy w dzisiejszym artykule.

Czym są badania endoskopowe?

Badania endoskopowe polegają na umieszczeniu w ciele Pacjenta specjalnej sondy, za pomocą której można oświetlić jego wnętrze. W trakcie endoskopii lekarz nie tylko uzyskuje rzeczywisty obraz wewnętrznych struktur anatomicznych, ale także ma możliwość pobrania wycinków do badań histopatologicznych, a nawet przeprowadzenia prostych zabiegów. Dzięki nim już podczas badania może usunąć zmiany np. w postaci polipów, które uznaje się za stany przednowotworowe. W ten sposób zapobiega się rozwojowi choroby nowotworowej w przyszłości, a tym samym nierzadko ratuje życie Pacjenta.

Badania endoskopowe mają więc nieocenione znaczenie zarówno w profilaktyce nowotworowej, jak i diagnostyce. Powinny być zatem przeprowadzane profilaktycznie, szczególnie u osób z grupy ryzyka np. wynikającego z obciążenia genetycznego oraz u chorych, którzy zmagają się z dolegliwościami układu pokarmowego. W takich przypadkach wczesne wykrycie nowotworu za pomocą endoskopii zwiększa szansę dobrania odpowiedniej terapii, a co się z tym wiąże i całkowitego powrotu do zdrowia.

Endoskopia w Centrum Medycznym w Kaliszu

Wyróżnia się kilka rodzajów badań endoskopowych, niemniej w diagnostyce nowotworów przewodu pokarmowego wykorzystuje się gastroskopię oraz kolonoskopię. Gastroskopia dotyczy badania przełyku, żołądka i dwunastnicy, z kolei kolonoskopia obejmuje badania jelita grubego. Oba te badania można wykonać w naszym Centrum Medycznym w Kaliszu. Przeprowadzają je dr n. med. Radosław Lisiecki, lek. med. Dariusz Lewandowicz, lek. med. Karol Wesołowski oraz lek. Bartłomiej Domagalski.

Laryngolog specjalizuje się w diagnozowaniu i leczeniu chorób okolicy szyi i głowy. Zajmuje się głównie dolegliwościami narządów zmysłów, w tym nosa, uszu, gardła i krtani. W zakresie jego kompetencji jest też leczenie schorzeń jamy ustnej, przełyku, tchawicy, oskrzeli oraz zatok. Laryngolog oferuje opiekę medyczną zarówno dorosłym, jak i dzieciom. Kiedy trzeba się umówić na wizytę u tego specjalisty? Poniżej przedstawiamy objawy, które wskazują na konieczność konsultacji laryngologicznej.

Wskazania do wizyty u laryngologa

Wizyt u laryngologa nie należy lekceważyć, gdy wystąpią dolegliwości narządów zmysłów oraz okolicy szyi i głowy. Mowa w tym przypadku zarówno o schorzeniach dotyczących dorosłych, jak i małych Pacjentów. Na konsultacje do poradni laryngologicznej w naszym Centrum Medycznym Boczna 1 w Kaliszu warto się wybrać szczególnie w razie nawracających lub przewlekłych objawów, takich jak:

• katar,
• bóle głowy,
• zaburzenia równowagi,
• krwawienia z nosa,
• bóle gardła,
• bóle zatok,
• problemy z oddychaniem,
• uczucie zatkanego nosa i zaburzenia węchu.

Wśród innych wskazań wymienia się również m.in. zaburzenia słuchu. Na badania laryngologiczne należy się umówić w przypadku niedosłuchu, szumów usznych, uczucia zatkania czy też nietypowych wydzielin z uszu. Z laryngologiem dobrze jest również skonsultować objawy bezdechu sennego czy też uporczywego chrapania. Nie należy bagatelizować także powiększonych węzłów chłonnych. W przypadku zauważenia bądź wyczucia obrzęków lub guzków w obrębie głowy i szyi wizyta w poradni laryngologicznej bywa koniecznością.

Cukrzyca ciążowa oznacza tymczasowy stan podwyższonego stężenia glukozy we krwi, który występuje wyłącznie u przyszłych mam. Tzw. hiperglikemia pojawia się w ich przypadku po raz pierwszy dopiero po zajściu w ciążę. Jej objawy ujawniają się najczęściej między 24. a 28. tygodniem ciąży. Za główną przyczynę nietolerancji węglowodanów uznaje się zaburzenie funkcjonowania gospodarki hormonalnej. Niemniej niektóre ciężarne mogą być bardziej narażone na jej wystąpienie m.in. ze względu na predyspozycje genetyczne, nadwagę czy wcześniejsze problemy z podwyższonym poziomem cukru we krwi lub nadciśnieniem tętniczym. Ryzyko zachorowania na cukrzycę ciążową wzrasta też wraz z wiekiem oraz przy każdej kolejnej ciąży.

Jak rozpoznać cukrzycę ciążową?

Najskuteczniejszym sposobem na zdiagnozowanie cukrzycy ciążowej są badania laboratoryjne. Ich wykonanie ma bardzo duże znaczenie zwłaszcza dlatego, że nietolerancja węglowodanów często nie daje żadnych niepokojących objawów. Wśród symptomów, które mogą wskazywać na cukrzycę ciążową, ale nie zawsze występują, wymienia się m.in. częste oddawanie moczu, napady głodu, senność czy mdłości. Łatwo można je jednak pomylić z ciążowymi dolegliwościami, przez co niewiele kobiet łączy je z objawami hiperglikemii.

Dlaczego nieleczona cukrzyca ciążowa może być groźna?

Niezdiagnozowana i nieleczona cukrzyca ciążowa może być groźna zarówno dla zdrowia matki, jak i nienarodzonego dziecka. Zwiększa ryzyko powikłań okołoporodowych, a nawet może być przyczyną poronienia lub wcześniejszego porodu. Przy zbyt wysokim stężeniu cukru we krwi matki istnieje większe ryzyko wystąpienia wad rozwojowych u płodu. Co więcej, u dziecka może wystąpić tzw. makrosomia, czyli zaburzenie objawiające się zbyt dużą wagą noworodka. Problemem bywa także wystąpienie hiperglikemii u dziecka. Przekazanie przez matkę zbyt dużych ilości glukozy dziecku zwykle skutkuje nadprodukcją insuliny przez jego trzustkę. To w konsekwencji m.in. zwiększa u niego ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2.

Echo serca to inaczej echokardiografia lub USG serca. To rodzaj nieinwazyjnego badania obrazowego, w którym wykorzystuje się fale ultradźwiękowe. Echokardiografię wykonuje się po to, by ocenić prawidłowość pracy serca oraz zdiagnozować ewentualne wady anatomiczne tego narządu. Jej celem jest też diagnoza chorób układu krążenia na podstawie oceny przepływu krwi w jamach serca i naczyniach krwionośnych. O wskazaniach do tego badania oraz o tym, w jaki sposób przebiega, piszemy w dzisiejszym artykule.

Z jakich powodów lekarz zleca wykonanie echo serca?

Wskazania do wykonania echo serca mogą być różne. W pierwszej kolejności wiążą się z podejrzeniami co do nieprawidłowej pracy serca, jego wad wrodzonych lub schorzeń układu krążenia. Badanie to zleca się Pacjentom, którzy skarżą się na bóle w klatce piersiowej, duszności, zaburzenia rytmu serca czy też częste omdlenia. W celach profilaktycznych echo serca wykonuje się także u osób, które chorują na nadciśnienie tętnicze, chorobę wieńcową lub zakrzepowo-zatorową. USG serca jest też jednym z podstawowych badań, które przeprowadza się u osób po przebytych zawałach serca lub udarach.

Jak wygląda badanie echokardiograficzne?

USG serca dzieli się na badanie przezklatkowe lub przezprzełykowe. To pierwsze wykonuje się znacznie częściej. Jest badaniem całkowicie bezbolesnym. Może być zlecane zarówno dorosłym, w tym kobietom w ciąży, jak i dzieciom. Nie wymaga od Pacjenta szczególnego przygotowania. Wyjątkiem jest echokardiografia przezprzełykowa, którą wykonuje się na czczo lub tzw. echokardiografia obciążeniowa. Niekiedy wymaga ona zażycia specjalnych leków lub przeprowadzana jest podczas wysiłku fizycznego Pacjenta.

Echo serca, które zleca się najczęściej, czyli echo serca przezklatkowe polega na przyłożeniu do klatki piersiowej Pacjenta specjalnej głowicy urządzenia, które emituje fale ultradźwiękowe. W czasie badania Pacjent nic nie musi robić. Wystarczy, że leży na lewym boku z lewą ręką ułożoną nad głową. Kardiolog z kolei po nałożeniu specjalnego żelu na głowicę urządzenia delikatnie przesuwa ją po torsie badanego. W ten sposób w czasie rzeczywistym uzyskuje obraz serca na monitorze.

Znamiona i pieprzyki ma każdy człowiek. Pojawiają się w różnych miejscach na ciele i często różnią się między sobą kształtem oraz barwą. Zazwyczaj nie przywiązuje się do nich większej uwagi, aż do czasu, gdy nie zmienią wyglądu. Czy takie myślenie jest jednak słuszne? Nie do końca. Niezmienny wygląd pieprzyka jedynie w teorii nie daje powodów do obaw. W praktyce jednak warto zyskać pewność, że znamię rzeczywiście nie jest groźne. W tym celu należy udać się do dermatologa na badanie dermatoskopowe. Dlaczego trzeba regularnie je wykonywać? Na to pytanie odpowiadamy w dzisiejszym artykule.

Dlaczego nie warto lekceważyć zmian skórnych?

Większość znamion barwnikowych na skórze nie jest groźna. To fakt. Niestety, wśród nich mogą się znaleźć takie, z których może rozwinąć się czerniak, czyli złośliwy nowotwór skóry. Czerniak rozwija się stosunkowo szybko, ale w pierwszym stadium rozwoju niekiedy nie daje żadnych zauważalnych gołym okiem objawów. Warto jednak pamiętać, że jest on w pełni uleczalny tylko wtedy, gdy zostanie wcześnie wykryty. Wczesną diagnozę czerniaka umożliwiają właśnie badania dermatoskopowe. Kiedy się na nie zapisać? Znamiona warto badać regularnie, przynajmniej raz w roku. Wyjątkiem są osoby z grupy ryzyka, które badanie dermatoskopowe powinny wykonywać częściej, raz na pół roku lub raz na kwartał, w zależności od zaleceń lekarza.

Do osób z grupy ryzyka można zaliczyć np. tych, u których w rodzinie wystąpił taki nowotwór lub też sami wcześniej mieli z nim do czynienia. Za czynniki ryzyka uznaje się też jasną karnację lub częste opalanie się. Niezwłocznie na wizytę u dermatologa np. w naszym Centrum Medycznym Boczna 1 w Kaliszu powinni się też umówić ci, którzy zauważyli nową zmianę o niesymetrycznym kształcie lub dostrzegli niepokojące zmiany w obrębie istniejącego od dawna pieprzyka. Do takich zaliczyć można:

• zmianę jego kształtu,
• zmianę barwy,
• zaczerwienienie wokół znamienia,
• świąd,
• ból,
• krwawienie.

Hashimoto to inaczej przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy. Tę chorobę zalicza się do grupy chorób autoimmunologicznych, które w wyniku nieprawidłowo funkcjonującego układu odpornościowego atakują komórki i tkanki własnego organizmu, w tym przypadku tarczycy. W wyniku zaburzeń pracy układu odpornościowego gruczoł nie produkuje wystarczającej ilości hormonów, a to z kolei negatywnie wpływa na ogólny stan zdrowia i powoduje uciążliwe objawy.

Jak objawia się Hashimoto?

Przewlekłe zapalenie tarczycy uznaje się za jedną z przyczyn jej niedoczynności. Zaburzona praca gospodarki hormonalnej objawia się różnymi dolegliwościami. Symptomy, które mogą pojawi

się wraz z niedostateczną produkcją hormonów, nie zawsze jednoznacznie wskazują na Hashimoto. Objawy takie jak: zmęczenie organizmu, senność, kłopoty z koncentracją, obfite miesiączki, bóle mięśni i stawów, wysoki cholesterol, wypadanie włosów czy też suchość skóry można łączyć z wieloma innymi chorobami, niekoniecznie z przewlekłym zapaleniem tarczycy. Co więcej, w niektórych przypadkach Hashimoto przebiega całkowicie bezobjawowo, przez co postawienie trafnej diagnozy bywa jeszcze trudniejsze.

Jak wygląda diagnoza Hashimoto?

Hashimoto diagnozuje się poprzez szczegółowe badania, w tym przede wszystkim poprzez:

• badanie poziomu stężenia TSH,
• USG tarczycy,
• badanie na obecność przeciwciał tarczycowych.

Endokrynolog niekiedy może też wstępnie zdiagnozować Hashimoto podczas badania fizykalnego. Objawem wskazującym na tę chorobę jest m.in. wyczuwalny na szyi Pacjenta powiększony gruczoł tarczycy. Niemniej nawet po przeprowadzonym badaniu fizykalnym konieczne jest przeprowadzenie wyżej wymienionych badań diagnostycznych. Tylko ich wykonanie da pewność, że Pacjent rzeczywiście zmaga się z przewlekłym zapaleniem tarczycy. Takie badania w Kaliszu można wykonać w Centrum Medycznym Boczna 1.

Leczenie Hashimoto – na czym polega?

Przewlekłe zapalenie tarczycy to choroba, której przyczyny wciąż nie są do końca znane. Z tego powodu rozwiązania współczesnej medycyny nie są w stanie całkowicie wyeliminować tego problemu. Leczenie Hashimoto polega więc na łagodzeniu objawów tej choroby. W tym celu Pacjentom przepisuje się leki, które uzupełniają niedobory hormonalne. Wśród nich znaleźć można preparaty z lewotyroksyną. Poza leczeniem farmakologicznym równie ważne znaczenie ma indywidualnie dobrana dieta. Podstawowe zasady żywieniowe Pacjentów zmagających się z przewlekłym zapaleniem tarczycy powinny uwzględniać m.in.

• ograniczenie spożywania cukrów prostych oraz przetworzonych produktów,
• eliminację glukozy, laktozy i warzyw kapustnych,
• codzienne spożywanie produktów bogatych w błonnik oraz żelazo, cynk, selen i jod.